MUZYKA - My TV is Dead: Freedomatic (2009)

1. Any Kind of Heat (3:40)

2. Thinking of You (5:13)

3. Riot Love (4:19)

4. Strange Fruit (3:52)

5. Daydream (5:12)

6. As Fast As You Can (5:08)

7. Just Another Day (4:07)

8. Love In Stereo (4:04)

9. Believer (4:37)

10. By Your Side (3:44)

11. Riding Horses (4:12)

12. Awake (3:49)

13. Soft Parade (3:30)

14. Rolling (4:22)

15. I Wish (5:47)

Całkowity czas: 65:36

   My TV is Dead to muzyczny duet z Brukseli, w którego skład wchodzą Amaury Massion i Joel Grignard. Wedle tego, co udało mi się o chłopakach wyszukać w sieci, cieszą się sporą popularnością w swoich stronach, zwłaszcza biorąc pod uwagę, że wydany dwa lata temu "Freedomatic" to dopiero debiut żałobników opiewających techniczną śmierć telewizora. Płytka trafiła w moje ręce niemal przypadkiem, za pośrednictwem sił naczelnych redakcji, nikt inny najwyraźniej nie odnajduje się tak dobrze w alternatywnym rocku spod znaku...

   Radiohead. Czuć zapach twórczości Króli Kończyn (tej po "OK Computer") niemal na całym krążku. Czy to elektroniczny beat w tle "Strange Fruit", ewidentnie podwędzona gitara w "As Fast As You Can", chórki w "Just Another Day", tempie i wokalach "Love In Stereo" - słowem: "Radiohead jest wszędzie". Zadaj sobie pytanie, czy interesuje Cię kolejny zespół grający w ten sposób. Jeżeli odpowiedź będzie przecząca, daruj sobie i "Freedomatic", i dalszy ciąg recenzji. Jeżeli jednak nie przeszkadza Ci inspirowanie się gigantami gatunku, możemy wymienić cechy rozróżniające My TV is Dead od Radiogłowych. Głos Massiona daleki jest od Yorke'owych wyżyn, brzmi jak cieplejsza wersja Trenta Reznora z Nine Inch Nails, co przyjemnie podkreśla od czasu do czasu bujający basik. Młodość i fakt debiutowania na scenie muzycznej nie zabrania także duetowi na romans z brzmieniem czysto radiowym, nikogo zatem nie powinien zdziwić refren "sia la la" w "Thinking of You", rewelacyjny refren "Love In Stereo" lub czysto dyskotekowe rytmy "Believer". Tak, zbiór piętnastu kompozycji jest bardzo eklektyczny, co w żadnym wypadku nie powinno być rozpatrywane jako wada.

  Co nie znaczy, że debiut My TV is Dead jest od takowych wolny. Że nie odkrywają nowych terenów w gatunku, to już zdążyliśmy jasno ustalić. Drugim problemem dotyczącym albumu jest nieumiejętność odnalezienia w tych wszystkich kompozycjach swojego własnego "ja". Na moje ucho duet odnajduje się lepiej w ruszających serce balladkach i lekko ambientowych nastrojach, mam nadzieję, że w tym kierunku zwrócą się w przyszłości. Trzecim zaś - paradoksalnie - jest ilość utworów. Za długi to album. Ja wiem, że jak się dopiero zaczyna, to i ze dwadzieścia kawałków chciałoby się na ten srebrny krążek upchnąć, ale prawdą jest, iż idealna długość wydawnictwa alternatywnego została tutaj przekroczona o prawie kwadrans.

   Dla kogo zatem jest "Freedomatic"? Dla całkowicie otwartych słuchaczy, wiecznie szukających nowych przystani. Oni na pewno znajdą na tym krążku coś dla siebie. Reszta pewnie uzna go za "przymułę" lub zbiór zbyt prostych piosenek. Ja osobiście będę doń wracał, bo kilka momentów potrafi przyspieszyć bicie nostalgicznego serducha. Wystawiłbym "siódemkę", ale wydaje mi się to nieuczciwe w świetle wyżej wymienionych wad. Ocen ćwiartkowych nie uznaję, dlatego ostatecznym werdyktem będzie lekko zaniżona...

Ocena: 6,5/10