FILM - Zmierzch (2008)

 Reżyseria: Catherine Hordwicke

Czas trwania: 122 minuty (za długi)

  Długo zwlekałem z zabraniem się do oglądnięcia „kultowego” już według nastolatków (zwłaszcza „latek”) filmu „Zmierzch”. Cóż… plany takie miałem już dawno, ale zawsze coś mi wyskoczyło. Wiadomo, jak to w życiu. Raz trzeba było wyrzucić śmieci, raz wyjść z psem na dwór, bądź po prostu zrobić cokolwiek innego (w tym: oglądnąć coś innego). Co się jednak odwlecze, to nie uciecze – i to prawda. W końcu jednak nadszedł ten dzień i za „Twilight”, czyli początek sagi, czas się było zabrać. Podchodząc do tego obrazu ,nie miałem większego pojęcia, co to w ogóle jest. Słyszałem, że coś o wampirach, że romansidło… nic więcej w sumie nie wiedziałem. Nie myliłem się za to co do faktu, iż „Zmierzch” to faktycznie film typowy do sprzedaży dużej ilości piórników, plecaków, długopisów, zeszytów i kto wie… może papieru toaletowego. Z przyjemnością również napiję się krwistego „Twilight Strong”, ale takie jeszcze nie powstało. Powstało za to wiele innych gadżetów, choćby wcześniej wspomnianych.

  „Zmierzch” to horror/romans. Horroru w tym za grosz, ale romans wisi w powietrzu od pierwszego spojrzenia głównej bohaterki w stronę Edwarda Cullena (Robert Pattinson). Od tego momentu, praktycznie nic poza Isabellą Swan (Kristen Stewart) i wspomnianym Edwardem nie ma znaczenia. Najpierw się poznają. Potem on jest dla niej niemiły, a ona coś przeczuwa i dowiaduje się, że on  jest wampirem. No i romans się kręci.

-Wiesz, że na komixxach drą z nas łacha aż miło?
-No co ty?
-No... Ale zamknij usta.

  Kreacja postaci jest wręcz dramatycznie szokująca… Bella Swan? Skąd ona się w ogóle wzięła? Ona na pewno jest człowiekiem? Nie…
No, może przesadzam. Przede wszystkim, bohaterka od urodzenia cierpi na chore zatoki, stąd przez cały film ma otwarte usta (inaczej by się udusiła). Jej kolejnym defektem jest trudność wypowiadania się. Bardzo często stara się coś powiedzieć, ale musi najpierw postękać, bądź też powzdychać. Pewnie w ten sposób ładuje jakiś wewnętrzny akumulator, po czym dopiero jest gotowa coś oznajmić. Robi to jednak zawsze z niezwykle poważną miną. Nie ma mowy o jakimś wesołym, szczerym uśmiechu. Każde zdanie wypowiadane przez Bellę sprawia jej trudność i brzmi, jakby świat zmierzał ku końcowi. Typowe Emo. Ciekawie wypada scena, w której Bella oświadcza Edwardowi, że wie kim ten naprawdę jest. Pewności oczywiście nie ma, ale chłopak nie zaprzecza, iż faktycznie jest wampirem. Dziewczyna nie wydaje się być zszokowana. Bardzo łatwo jest jej przejść z tym do porządku dziennego – spływa to po niej, jak po kaczce. W sumie, czy jest w tym coś dziwnego? Takie rzeczy to norma w naszym świecie, prawda? Po chwili chłopak ją zabiera na jakiś szczyt, aby pokazać jej jak wygląda w świetle słonecznym, po czym świeci przy niej gołym… diamentem. Wampir pod wpływem słońca błyszczy? Jak diament?! To najgłupsza wizja krwiopijcy, jaką miałem okazję zobaczyć. A kto pomógł się pannie Swan dowiedzieć, że śliczny Edwardzik jest wampirkiem? Google – zawsze pomocne.

- A jak spadnę?
- To się zabijesz, proste.

  Edward Cullen. Ten człowiek również potrafi widza zirytować. Już w pierwszych scenach mówi Belli, że stara się być dla niej niemiły i chce, aby ta się od niego od… oddaliła, że tak powiem. Skoro tak, to po jaką cholerę łazi za nią bez przerwy?! Wielki obrońca uciśnionych. Swoją drogą, jak ponad dwudziestoletni facet może udawać siedemnastolatka? Do tego chłopak szybko zakochuje się w Belli, stając się „masochistycznym lwem” – straszne. Dziwić może jednak fakt, że wychodzi z Isabellą na światło słoneczne w drodze do szkoły, a jego ciało w diament się nie zamienia. Hmmm… może to zależy od słońca? Skoro już jesteśmy przy temacie „ciało Edwarda Cullena”, to warto zaznaczyć, że jest ono całkowicie lodowate. W takim razie może zastanawiać, jak mu w ogóle… no sami wiecie. Oczywiście jest, za to dobrze wyposażony pod innymi względami. Jest super szybki, silny i potrafi skakać po drzewach jak małpa. W końcu to wampir.

 Edward Cullen wraz z rodziną są tymi dobrymi wampirami, gdyż ludzi nie zabijają, a krew spożywają wyłącznie zwierzęcą. Oczywiście, istnieją też inne wampiry, które już tak humanitarne nie są. I wraz z ich pojawieniem się, film nabiera rumieńców. Grubo przesadzone stwierdzenie. Mimo wszystko, coś się zaczyna dziać! Okazuje się bowiem, że jeden z nich – blondynek James – jest niezwykle nakręcony na Bellę, a konkretnie na jej krew. Podstępnie zwabia ją w pułapkę, ale oczywiście na posterunku jest bohater Edward, no i wiadomo – walka - zwycięstwo.

  „Zmierzch” nie jest tragiczny, choć często może irytować, a także nudzić. Taki film „do oglądnięcia”. Na pewno lepszym wyborem na spędzenie wieczoru będzie oglądnięcie filmu Azyl (tytuł oryginalny „Panic Room”), również z Kristen Stewart. Kapitalny film. Jak go kiedyś oglądałem, to nie przypuszczałem, że się tej małej dziewczynce zachce hasać z wampirami.

Ocena: 4,5/10