Wieczory nordyckie (MUZYKA) - Overhead: And We're Not Here After All (2008)

1. A Method... (4:13)
2. ...to the Madness (7:43)
3. Time Can Stay (8:08)
4. The Sun (1:09)
5. Lost Inside (11:46)
6. Entropy (6:41)
7. A Captain on the Shore (9:47)

Całkowity czas: 49:27

  Tygodniowa przerwa w cyklu to moja wina, wyjazd do Warszawy i związany z nim obowiązek napisania relacji uniemożliwiły mi po raz ostatni stanąć na czele tej szalonej wycieczki. "Cykl nie zając..."! Wspólnie byliśmy już w Szwecji, Norwegii i Islandii, za każdym razem przyglądając się naprawdę nietuzinkowym wydawnictwom. Wizyta w Finlandii obędzie się bez szampana i fajerwerków, ale nie znaczy to, że mielibyście traktować ją mniej poważnie :)

  O zespole Overhead jakiś czas temu zrobiło się głośniej, tak na przełomie omawianego dzisiaj albumu i koncertowego DVD "Live After All" (nagranego w Katowicach!), jednak obecnie zespół ponownie został zapomniany. Mam nadzieję, że cisza od strony artystów oznacza malujący się na horyzoncie czwarty krążek, nie zaś przedśmiertne choróbsko. W ramach zachęty do dania znaku życia, patrząc na moją muzyczną półeczkę i czując obowiązek przypomnienia / zapoznania Czytelników z tym, nie bójmy się kolokwializmu, fajnym albumem, postanowiłem wziąć go dzisiaj na swój ruszt i - pardon my French - "wpierdolić ze smaczkiem", jak powiedziałby to rubasznie mój wrocławski współlokator.

  Mój pierwszy kontakt z Finami należy datować na końcówkę roku 2008, czyli w momencie premiery "And We're Not Here After All", którego zwieńczenie usłyszałem nocą w Trójce za sprawą - a jakże - Piotra Kosińskiego. Zamówiłem album w ciemno, upojony pięknymi dźwiękami "A Captain on the Shore". Paczuszkę odebrałem chwilę przed Bożym Narodzeniem, dlatego właśnie z Overhead kojarzą mi się tamte święta. "Dobra, cymbale, kojarzy ci się z Bożym Narodzeniem, a piszesz w okresie wielkanocnym. Brawo za timing!" - pomyślisz i... masz rację, dość wspomnień minionych lat beztroskiej młodości, przejdźmy do zawartości (yo!).

 

  Muzyka, jaką proponują nam Finowie, to bardzo otwarta wersja klasycznego prog rocka, w której ścierają się przepiękne partie pianina czy fletu i elektroniczno - metalowe rockery.  Nie bez znaczenia jest także głos niepozornego Alexa Keskitalo, który z najdelikatniejszych tchnień przeskoczyć potrafi w charczące krzyki (jestem pewny, że growl wychodzi mu bez problemu; wielka szkoda, że nie usłyszymy tutaj brutalniejszych dźwięków). Utwory nie zamykają się w przystępnych ramach czasowych, charakteryzuje je wielobarwność, zmiany tematów, tempa, czasami nawet wszystkich fundamentów. Dla przykładu, mój ukochany "Lost Inside" prowadzi słuchacza przez delikatne partie pianina, dynamiczne riffy, kaskady klawiszy wzbogacone werblami, konsekwentne budowanie najwyższego napięcia, aby w fenomenalny sposób to wszystko "złamać" gitarami akustycznymi, fletem i pozostawiającym bez słów, arcyemocjonalnym finałem. Miód dla każdych progresywnych uszu, zapewniam.

  I choć nie można zaprzeczyć Finom świeżego klimatu, który wynika z połączenia naprawdę skrajnych elementów charakterystycznych dla muzyki progresywnej, nie jest to rzecz wyjątkowa. Raczej jeden z tych albumów, których postawienie na półce wiąże się ze sporą dozą niepewności, mruczący cicho kotek w worku. Obdarzyć go można osobliwym uczuciem, bo któreż płyty cieszą kolekcjonera bardziej niż nikomu nieznane, sympatyczne "potworki" z odległych krain? Wiele zespołów poznałem właśnie w taki sposób, ale do niewielu wracam równie często. Jak to już pisałem wcześniej - fajna rzecz.

Ocena: 7,5/10